”Ik ben nooit vertrokken als mijn vrouw dat niet wilde”. Dat zei de oude man tegen mijn vriend. Het was hartje zomer en we lagen met onze spirit 28 in Volendam langszij een groot oud schip met overduidelijk achterstallig onderhoud. De oude man was de schipper op dit grote schip. Met oude man bedoel ik om precies te zijn 86. Hij voer samen met zijn vrouw. Ze waren ongeveer dezelfde leeftijd en kwamen ergens uit de provincie Groningen. Het was vroeg in de ochtend en de mannen hadden een praatje hoe bijzonder en waanzinnig het was dat deze oudjes nog steeds samen rondvoeren. Ik zat ernaast in de kajuit en genoot van het gesprek tussen de mannen. Ik moest er ook wel een beetje om lachen, ik was ergens begin 20, wist alles van de wereld en was zo bedreven op het water dat mijn vriend niet in de haven hoefde te blijven voor mij.
Sukkel die ik was.
We genoten van die vakantie en maakten meerdere mooie tochten samen. Een aantal jaren later raakte ik zwanger van ons eerste kindje en we maakten een prachtige zeiltocht tijdens de zwangerschap. Het grote verschil was dat ik wat meer stuurde en in havens en sluizen manoeuvreerde en mijn man de stootwillen en alle lijnen deed. Het was een warme zomer en ik ging tijdens mijn zwangerschapsverlof ook nog een aantal keren een rondje varen met vriendinnen.
Toen werd ons kindje geboren en de moeders onder ons voelen het waarschijnlijk al aankomen. De hormonen, de volledige verantwoordelijkheid voor zo’n klein hummeltje. Ons eerste zeiltochtje met de baby was geen succes. Er stond er een stevige bries, de boot ging scheef, mijn man voer, en ik zat met angstzweet op mijn rug binnen boven een klein lief schattig baby’tje te waken. Of ze toch niet omrolde, of met haar gezichtje in de zijkant van het bedje terecht zou komen, of weet ik veel wat. Natuurlijk ging ik dat niet toegeven aan mijn man, want hij hoefde natuurlijk niet terug naar de haven voor mij.
Dit ging na verloop van tijd beter en we zeilden als gezinnetje verder. Er volgde een nieuw schip. Een 33-voeter. Ongeveer op hetzelfde moment raakte ik zwanger van onze tweede. En wederom voelen de moeders onder ons het al wel aan, misselijk, moe, een kind aan je been… Ik gaf het op en mijn man is met regelmaat één , of meerdere havens, eerder dan gepland gestopt, of helemaal niet vertrokken.
Mijn zelfvertrouwen qua varen kelderde drastisch. Ik kon met ons nieuwe schip niet overweg en moest erg wennen aan het grotere schip. Ik gunde mezelf niet de tijd om er mee te oefenen. Ik voer wel mee, maar omdat ik druk was met de kindjes pakte ik ook geen dingen zelf op. Daarnaast kwam ik zelden buiten tijdens het zeilen, hooguit om eten of drinken door te geven.
Na deze zeilzomer kwam uiteraard weer de kluswinter, en daar gebeurde het volgende.
Mijn man zat aan onze boot te klussen, die naast een boot van de zeilschool lag. Hij maakte een praatje met de eigenaar en ze kwamen erop of hij genoeg instructeurs had. Hij vroeg of mijn man instructeur wou worden. Die antwoordde: nee ik ben ongeschikt maar mijn vrouw zou het super leuk vinden!
Ik zat nog in mijn zwangerschapsverlof en zodoende liet ik mijn baby de eerste keren achter bij mijn man om me te melden bij de zeilschool. Na een kort gesprekje werd besloten om samen een rondje te varen. En daarmee was ik aangenomen. We spraken af dat we de week erop nog een keer samen zouden varen om de puntjes op de i te zetten.
Die ronde werd er één voor in de boeken. Kort samen gevat ; we voeren eerst in de avondschemering aan de grond en later in het donker tegen een boei aan. Dit werd sportief opgepakt maar toen ik thuis was heb ik tranen met tuiten gehuild. Het bevestigde dat ik er echt niets van bakte, schade aan de boot veroorzaakte en gewoon niet goed kon varen. Na wat bemoedigende woorden van mijn vader, moeder en man ben ik weer verder gegaan.
Bij de zeilschool leerde ik een hoop bij. Omdat ik daar enkel hoefde te zeilen en lol te maken met de cliënten kwam mijn zelfvertrouwen weer terug. Ik was niet aan het moederen , hoefde enkel om me heen te kijken en te praten over het zeilen en te genieten van het water. Tijdens het lesgeven hervond ik niet alleen weer mijn zelfvertrouwen maar bovenal de lol van het zeilen en op het water zijn.
In die periode vroeg Jini mij om me in te zetten voor het vrouwenzeilen dat zij net had opgericht. Dit is een project waarbij er met vrouwen gezeild word, gewoon voor de lol. Een avond in de week schipperen. Ik had de slag te pakken en was laaiend enthousiast. Ik hoorde wel wat sarcastische opmerkingen langs komen dat dit niets zou worden. Dat vrouwen niet van zeilen houden en zeker niet die een eigen boot hebben en wel met hun man mee kunnen varen. Daar heb ik niet naar geluisterd, en de rest van de dames die hier mee bezig zijn gelukkig ook niet.
Jini wist een artikel in de krant te krijgen over het dameszeilen met een oproep aan vrouwen die geïnteresseerd waren om met ons te te komen zeilen. We waren benieuwd hoeveel dames er zouden komen de eerste avond. We hoopten op een boot vol.. Het werden er 25! 25 Dames die zin hadden in een avondje zeilen. We vertrokken met 4 schepen en ik heb genoten. Ik voer de eerste keren met een Spirit 28. De dames bij mij aan boord hadden al aardig wat ervaring. De tweede keer dat we gingen zeilen zetten we de spinnaker op. Bij mij aan boord gaat zelden alles goed en ook deze keer ging met vallen en opstaan. Ik voelde me wat ongemakkelijk omdat ik het perfect wilde doen, maar tot mijn stomme verbazing was juist het feit dat het niet perfect ging een feest van herkenning voor de dames. Ze genoten van het zelf klungelen, lachen om de stomme fouten, en waren soms verbaasd over zichzelf dat ze de problemen opgelost kregen.
De sfeer werd steeds losser en ergens kwam het idee op om met een Sigma 38 te gaan. Om dit waar te maken heb ik een aantal keren geoefend met andere zeilinstructeurs. Met name op het manoeuvreren en het opzetten van de Spinnaker. Deze word opgetuigd met dubbele schoten en daar had ik nog geen ervaring mee. Na een aantal oefensessies voelde ik me klaar om met “de dames” los te gaan. De avond van te voren werd de spinnaker nogmaals keurig opgevouwen zodat we niet met een zandloper zouden zitten.
De eerstvolgende dinsdag avond waren we zeker een uur aan het prutsen om alles goed klaar te leggen. We volgden mijn aantekeningen, legden de lijnen minimaal zes keer opnieuw klaar, bedachten aan welke kant de boom zou staan als we terugvoeren noem maar op. Sommige dames verveelden zich, anderen genoten van het uitzoeken. Uiteindelijk waren we zover, en daar gingen we, klaar om met dit grote schip en enkel dames de spinnaker omhoog te zetten.
Er stond een lekker windje, we kruisten in de richting van Stellendam. De boot hing erg scheef, we maakten ons klaar om te keren en op de Spinnaker terug naar Hellevoetsluis te gaan. Ik was er klaar voor het schip was er klaar voor. We gingen nog een keer overstag en er volgde een windvlaag waardoor we wat schever gingen. Ik zag de paniek in de ogen van mijn voordekkers. Ik zag de spanning in het gezicht van mijn roerganger. Ik wist dat als we voor de wind gingen en de Spinnaker stond dat het prima zou gaan en iedereen ervan zou genieten.
Voor een moment sloot ik mijn ogen, en haalde diep adem. Toen opende ik mijn ogen en riep, we breken hem af dames!
We doen het voor de lol, iedereen moet het willen. Mijn man heeft dit soort dingen nooit gedaan als ik het niet wou, en ik ging dat met deze dames ook niet doen, zoals ik dat jaren terug in Volendam geleerd heb van een ouwe rot.
Het gevolg was een gezellige terugtocht, waarbij we hard om onszelf en ons spinnaker avontuur hebben gelachen. De dames vertelden verhalen over hun mannen die altijd zo fanatiek zijn, altijd meer zeil moeten hebben, altijd harder moeten gaan, altijd verder moeten varen. Hoe ze met het zweet in hun handen met een lijn voorop het dek staan in een sluis. Het was een feest van herkenning en hilarisch. Deze dames zijn overigens allemaal vaker meegegaan na dit geslaagde avontuur.
Mijn man en ik sloten ons vaarseizoen met zijn tweeën af. We hebben de kinderen bij mijn schoonouders gebracht en zijn wezen stormzeilen met ons schip. Komend vaarseizoen zal voor mij hopelijk in het teken staan van fijne vakanties met het gezin, zeil lesjes op de zeilschool en natuurlijk het dames zeilen.
Ik hoop dat we dan ook meer dames van de verenigingen in Hellevoetsluis te zien. Jullie zijn meer dan welkom! En wie weet lukt het komend seizoen om de spinnaker op te zetten op de Sigma met een damesteam. Mits we er allemaal zin in hebben.
- Heleen Janne